k heb altijd iets gehad met beelden, indrukken, omgevingslicht, lichtinvallen, composities en karakterkoppen.
Ik heb altijd iets gehad met beelden, indrukken, omgevingslicht, lichtinvallen, composities en karakterkoppen. Het zit in de familie; mijn vader was semiprofessioneel landschap- en portretschilder, mijn zus is graficus en studeerde in de kunstrichting. Bij mij uitte het zich in fotografie. Ik heb verschillende cursussen gevolgd, van alle aspecten van de fotografie, tot ontwikkelen in de doka. Toch noem ik mijzelf autodidact want ik kom telkens weer bij mezelf uit. Ik ken de basisregels en het is belangrijk ze te kennen, maar ik vind het vooral interessant wanneer ze overschreden worden.
Ik heb in het verleden veel en soms langdurig gereisd. Fotograferen was telkens één van de rode draden tijdens mijn reizen. Ik vind het geweldig om te reizen in functie van fotografie. Je bent ermee bezig en op die manier sluipen er relatief weinig lege momenten in een reis. Ik experimenteer en observeer, ga op zoek naar een locatie om later bij strijklicht terug te keren, spreek met locals en probeer ze eventueel te portretteren. Ik reis nog steeds, zelfs intenser dan vroeger, maar minder lang, soms gewoon een midweek. Tegenwoordig vind je me meer in de studio. Ik hou ervan om mensen te portretteren.
Je weet nooit op voorhand hoe iemand op papier zal zijn. Ik kan nog steeds heel blij worden als iemand van wie je het niet verwacht zeer fotogeniek blijkt te zijn. Anderzijds hebben de mooiste mensen soms heel veel moeite om hun ziel bloot te leggen voor de lens. De interactie tussen fotograaf en model blijft onvoorspelbaar en dat maakt het net zo boeiend. Mijn stijl kan je best omschrijven als experimenteel met een donker sfeertje. Zelfs de meest kleurrijke beelden krijgen een grijs-groenig kantje. Ik waarschuw mensen vaak dat ze bij mij niet aan het juiste adres zijn voor gelukkige en lachende kinderportretjes. Ik zoek namelijk steeds de sereniteit op, een filosofische gedachte, een frons of een veelzeggende blik. Dat vind ik zoveel interessanter dan de lach die iedereen kent.”
Wim Carens is huisfotograaf van Abitare. Met veel geduld en passie zet hij onze meubels letterlijk in the picture. Verschillende van zijn reis- en landschapsfoto’s werden al opgepikt door National Geographic en professionele media; vergrotingen van zijn foto’s hangen in menig huiskamer. Een overzicht van zijn werk is te vinden op www.wimcarens.com.
* Waterwall’ – deze analoge foto heb ik op dia geschoten en later ingescand. Hij is gemaakt in Melbourne, Australië. Je ziet een muur van water en de foto is van binnen naar buiten toe gemaakt. Ik heb uren staan wachten en tegen de tijd dat ik het bijna opgaf maakte
ik dit beeld. Het was die houding waar ik op wachtte, zonder op voorhand te weten dat het net díe houding was waar ik naar zocht. De foto is onbewerkt en werd al verschillende keren gepubliceerd.
* ‘Belgian coast’ – deze foto heb ik genomen aan de Belgische kust. Het is de Noordzee bij het vallen van de avond. Door de lange sluitertijd is het zeezicht vaag en lijkt het eerder op een zweem van kleuren die in elkaar lijken over te lopen. De foto doet denken aan een schilderij, en dat heb ik proberen te versterken door de matte vergroting die bovendien omlijst werd. Het is een rustgevend en tegelijk mysterieus beeld.
